Ik sluit me aan bij de ongeëvenaarde kennis en ervaring van Barack Obama.

Kiezen blijft een grondrecht van ieder mens, als we willen hervormen, transities willen blijven maken mogen we, en moeten we kunnen kiezen.

Ook in mijn eigen expertise in de traumaseksuologie is de (onvrijwillig = discriminerende) ontnomen keuze de grootste pijler die gevoed moet worden om tot herstel van schade van seksueel misbruik te kunnen komen. Dat is hard werken!

Het boek van Rutger Bregman _ de meeste mensen deugen- sluit ook treffend aan bij de keuze van wetenschappelijke aannames over keuzes.

De negatieve input die enkelen kunnen maken en via de media dan altijd veel aandacht en focus krijgen zijn niet de oorspronkelijke eigenschappen van de homo sapiens. De mens wil niet buiten de groep leven.

Het is een existentiële menselijke behoefte om zelfstandig authentiek te kunnen kiezen ergens bij te horen.

Discriminatie is het eenzijdig recht van keuze ontnemen.

Hoe komt  het dat een relatieve minderheid de meerderheid zo in de tang kan houden ? Hoe herstel je dat?

“Terwijl miljoenen mensen in wereld de straat opgaan en hun stem verheffen als reactie op de moord op George Floyd en het voortdurende probleem van ongelijke rechtvaardigheid, hebben veel mensen de vraag gesteld hoe we het momentum kunnen vasthouden om echte verandering teweeg te brengen.

Uiteindelijk zal het aan een nieuwe generatie activisten zijn om strategieën vorm te geven die het beste bij de tijd passen. Maar ik denk dat er een aantal basislessen te trekken zijn uit de inspanningen van het verleden die het waard zijn om te onthouden.

Ten eerste vertegenwoordigen de protestengolven een echte en legitieme frustratie over een decennialang mislukte hervorming van de politiepraktijken en het bredere strafrechtsysteem in de Verenigde Staten.

De overgrote meerderheid van de deelnemers is vreedzaam, moedig, verantwoordelijk en inspirerend geweest.

Zij verdienen ons respect en onze steun, niet een veroordeling - iets wat de politie in steden als Camden en Flint prijzenswaardig heeft begrepen.

Aan de andere kant brengt de kleine minderheid van mensen die hun toevlucht hebben genomen tot geweld in verschillende vormen, hetzij uit echte woede of louter opportunisme, onschuldige mensen in gevaar, waardoor de vernietiging van wijken die vaak al een tekort aan diensten en investeringen hebben, nog wordt verergerd en afbreuk wordt gedaan aan de grotere zaak. I

Op de Amerikaanse TV werd een oudere zwarte vrouw vandaag in tranen  geïnterviewd omdat de enige kruidenierswinkel in haar buurt overhoop was gehaald.

Als de geschiedenis een gids is, kan het jaren duren voordat die winkel terugkomt.

Dus laten we het geweld niet verontschuldigen, of rationaliseren, of er aan meedoen.

Als het Amerikaans strafrechtelijk systeem, en de Amerikaanse samenleving in het algemeen, werkt met een hogere ethische code, dan moeten zij die code zelf modelleren.

De suggestie dat “het terugkerende probleem van raciale vooringenomenheid in het strafrechtelijk systeem ligt, bewijst dat alleen protesten en directe actie verandering kunnen brengen, en dat stemmen en deelname aan de verkiezingspolitiek een verspilling van tijd is”, is discutabel.

Het punt van protest is om het publiek bewust te maken, om de aandacht te vestigen op onrechtvaardigheid, en om de bevoegdheden die ongemakkelijk zijn; in feite is het in de hele Amerikaanse geschiedenis vaak alleen maar in reactie op protesten en burgerlijke ongehoorzaamheid dat het politieke systeem zelfs aandacht heeft besteed aan gemarginaliseerde gemeenschappen.

Maar uiteindelijk moeten aspiraties worden vertaald in specifieke wetten en institutionele praktijken - en in een democratie gebeurt dat alleen als we regeringsfunctionarissen kiezen die op onze eisen reageren.

Bovendien is het belangrijk om te begrijpen welke bestuursniveaus de grootste invloed hebben op het strafrechtelijk systeem en politiepraktijken.

Als we aan de politiek denken, richten velen zich alleen op het presidentschap en de federale regering. De Amerikanen zouden moeten vechten om ervoor te zorgen dat zij een president, een Congres, een Amerikaanse justitieafdeling en een federale rechterlijke macht hebben die de voortdurende, bijtende rol die racisme in de Amerikaanse samenleving speelt daadwerkelijk erkennen en er iets aan willen doen.

Maar de gekozen ambtenaren die het meest van belang zijn voor de hervorming van de politiediensten en het strafrechtelijk systeem, werken op het niveau van de staat en op lokaal niveau.

Het zijn de burgemeesters en kaderleden die de meeste politiechefs aanstellen en onderhandelen over collectieve arbeidsovereenkomsten met de politiebonden.

Het zijn de districtsprocureurs en staatsadvocaten die beslissen of ze al dan niet een onderzoek instellen en uiteindelijk degenen die betrokken zijn bij het wangedrag van de politie in staat van beschuldiging stellen.

Dat zijn allemaal gekozen functies.

Op sommige plaatsen worden de raden van toezicht van de politie met de bevoegdheid om toezicht te houden op het politieoptreden ook gekozen.

Helaas is de opkomst bij deze lokale rassen meestal bedroevend laag, vooral onder jongeren - wat geen zin heeft gezien de directe invloed die deze bureaus hebben op kwesties van sociale rechtvaardigheid, om nog maar te zwijgen van het feit dat wie wint en wie die zetels verliest, vaak wordt bepaald door slechts een paar duizend, of zelfs een paar honderd, stemmen.

Het komt er dus op neer dat als zij echte verandering willen bewerkstelligen, de keuze niet ligt tussen protest en politiek.

Zij moeten beide doen.

Beiden  moeten zich mobiliseren om het bewustzijn te vergroten, en moeten stembiljetten organiseren en uitbrengen om ervoor te zorgen dat zij kandidaten kiezen die zich inzetten voor hervormingen.

Tot slot, hoe specifieker eisen gesteld kunnen worden aan de hervorming van het strafrecht en de politie, hoe moeilijker het voor gekozen ambtenaren zal zijn om gewoon lippendienst te bewijzen aan de zaak en dan terug te vallen op de normale gang van zaken zodra de protesten zijn verdwenen.

De inhoud van die hervormingsagenda zal voor verschillende gemeenschappen verschillend zijn.

Een grote stad kan de ene reeks hervormingen nodig hebben, een plattelandsgemeenschap kan een andere nodig hebben.

Sommige instanties zullen een grootscheepse rehabilitatie nodig hebben; andere zouden kleine verbeteringen moeten aanbrengen.

Elke wetshandhavingsinstantie zou een duidelijk beleid moeten hebben, met inbegrip van een onafhankelijk orgaan dat onderzoek doet naar vermeend wangedrag. Om de hervormingen voor elke gemeenschap op maat te maken, zullen lokale activisten en organisaties hun onderzoek moeten doen en hun medeburgers in hun gemeenschap moeten voorlichten over welke strategieën het beste werken.”

Let’s get to work.

- obama.org/policing-civil-rights-org-toolkit

- obama.org/anguish-and-action