Een rijk land als Nederland is slecht georganiseerd in haar gezondheidszorg.De uiterst geavanceerde voorzieningen zijn zeer diep beneden de maat (ontoereikend) in verhouding tot het aantal bewoners van Nederland. Als minder dan 1% van haar landgenoten vrij plotselinge intensieve zorg nodig heeft kan huishouden NL dit niet aan. Dan verlamd het land.
Dan krijgen de gezinsleden van NL een verwijtende vinger en huisarrest omdat zij zich zo onverantwoord gedragen of gaan of lijken of zeggen zich te gedragen omdat zij zich in aantal niet kunnen verhouden tot het minimalistische aanbod van hulp. De hulpvraag van de leiding (de fictieve ouders, het gezag) is om pleisters te helpen plakken die lekken en loslaten. Met alle gevolgen van dien.
Nederland is als een rijk gezin. In verhouding tot vele buurlanden in de wereld is het hier top. Niet iedereen in het gezin NL profiteert er van maar toch, je mag er wonen. De ouders van NL – onze regering – hebben democratisch met onze volwassen gezinsleden de huishouding georganiseerd.
Ook dat leidt natuurlijk tot fikse discussies aan de eettafel. Pa en ma NL geven soms veel geld uit (groter dan het budget eigenlijk aan kan) om naar de toekomst te voorkomen dat ongewenste zaken (mensen, factoren en virussen) de geoliede machine van het gezin NL doen stagneren of zelfs zouden kunnen doen stilleggen.
Er is chaos ontstaan in gezin NL door een reële dreiging op de werking van het gezin. Een Gezondheidsdreiging. Pa en ma NL proberen van alles en merken dat als het over intensieve zorg gaat de verhouding tussen het aantal gezinsleden en de geregelde mogelijkheden het niet toelaat en verre van toereikend is. Het lijkt de gezinshoofden niet te lukken en geven vervolgens de gezinsleden -waarvan ook velen volwassen geworden zijn - de schuld dat het niet werkt wat zij voorzegt hebben te doen. Een vreemde situatie: je ‘kinderen’ de schuld geven dat zij niet goed opgevoed zijn of worden….wie doet dan wat , vanuit welke verantwoordelijkheid en waar dan?
Stel je voor dat als zo’n klein percentage van jouw gezin plotseling intensieve zorg nodig heeft en je kunt de zorg en de veiligheid niet bieden. Wie geef je de schuld of wie stel je er verantwoordelijk voor?
Het is een gezin zonder ouders of met ouders die niet de basisbescherming en veiligheid kunnen bieden aan hun gezinsleden. Of de prioriteiten altijd op iets anders gefocust hebben. Solidariteit vragen is volwassen, maar als solidariteit geen diepere fundering heeft, wie ‘blame’ je dan?
Deze verantwoordelijkheid leggen zij nu niet eens bij degenen die mogelijk deze gezondheidsproblemen kunnen krijgen of overdragen omdat zij zelf volwassen geworden zijn. Maar vullen in dat ‘wij’ – de niet risico groepen (wie zijn dat dan?) onverantwoordelijk gedrag vertonen en verwijten dat er geen geduld is in de solidariteit. Maar hoe moet je acteren als je geen enkel voorbeeld of referentiekader hebt of dat het altijd heimelijk verborgen gehouden wordt wat wél en waaróp dat gebaseerd is? Als je je dan zo “onverantwoordelijk” gedraagt draag je dus de schuld aan de toename van de ziekte en intensieve zorg die het gezin treft.
Dezelfde structuur zie ik terug in seksueel misbruik. De dader legt de schuld bij het slachtoffer; ‘dan had je maar niet mee moeten gaan’ ‘ je vond het toch lekker?!’ ‘ je hebt toch geen nee gezegd’ ‘ik doe het uit liefde voor het kind’ enz. enz. De seksualiteit die in beginsel aanwezig is (je bent man of vrouw) dus als excuus gebruiken dat je beter had kunnen weten?
Waardoor het slachtoffer met een schuldgevoel achterblijft. Schaamte troef is en met het geheim van de werkelijke waarheid moet worstelen. Want als de waarheid boven komt is het slachtoffer de verrader. Maar waarheid lijkt niet meer te kunnen bestaan. Waarheid wordt inmiddels door alle technologisch ontwikkelede algoritmes sowieso een kunstmatige intelligentie.
Dit alles leidt tot bagatelliseren en een collectieve ontkenning van de oorzaak ‘valt wel mee joh’ ….‘ gedraag je dan ook ‘ ….‘pas je toch eens aan’…..’ je doet ook niet wat ik gezegd heb’….’wat heb je dan ook op die plek te zoeken?’…..’dat is ook vragen om moeilijkheden’….enzovoorts enzovoorts
HOE DOORBREEK JE DIT PATROON?
Het is opnieuw leren kiezen. De structuur van het nest, de bedding kunnen aanzien en de ontbrekende fenomenen (her)definiëren of opnieuw, of totaal nieuw betekenis leren geven. Zoals een zwart gat in het heelal een functie en definitie kan krijgen.
De oude algoritmes niet gebruiken, zo min mogelijk, om je eigen authentieke en autonome veiligheid, geborgenheid, ego(persoonlijkheid) en hoe je wilt presteren in en vanuit je hart en hoe je je wilt verbinden met de ander, of juist niet wilt verbinden omdat dat veiliger, geborgener is. Respectvol, liefdevol en scherp helder.
Het is zorg hebben voor jezelf en de ander. Maar als je die nou net geleerd hebt of krijgt dan volg je het algoritme en splitst er iets.
Bij seksueel misbruik kun je duidelijk (?!) de dader als splijtzwam positioneren en kan het slachtoffer steeds duidelijker de innerlijke structuren in kaart brengen en krijgen.
Dat kun je nooit alleen maar wel zelf.
Ook corona krijg je niet alleen, je hebt elkaar nodig om wat er is zo zorgvuldig (zorg(!) vul (vol) dig ) mee te kunnen samen-leven zonder elkaars leven in te nemen.
Begin met stoppen van de schuld terug te geven waar die niet vandaan kan komen. Transformeer schuld in verantwoordelijkheid, heb lef om te leven vanuit je eigen verantwoordelijkheid, ook om te vragen als je het alleen niet lukt. Daar is niks onvolwassens aan.
Wel te doen alsof, dat is geheimen creëren waar de splitsingen welig op tieren.
Ik blijf werken aan het trauma wat ontstaan is in seksualiteit. Waar mensen gespleten zijn geraakt van zichzelf. Om heel te worden, één te worden om samen te leven. Geen victim blaming, maar leven in verantwoordelijkheid kunnen nemen.
