De angst voor de minderheid is groot.

Meer dan 99% van de Nederlandse bevolking is niet ziek van het COVID-19 virus.

Toch focust de hele maatschappij op de mogelijkheid dat die 0,5 % - 1% het cumulatief zou kunnen winnen.

Omdat we “het” niet weten. Wel dat het kan.

Angst dat als in deze bedding 1% van de Nederlandse bevolking tegelijk ziek wordt en een hulpvraag heeft die verder gaat dan een paracetamolletje het opgebouwde zorgsysteem dat niet aankan.

Stel dat nu 173000 mensen tegelijk ziek worden en een percentage daarvan intensieve hulp nodig heeft kan ons land dat niet aan.

Het zorgsysteem heeft die capaciteit niet (kunnen) creëren.

Wat schort daar aan? Miscalculatie?

Verkeerde of vergeten getallen of aannames?

Als dit getal door besmettingen uitloopt in cycli van pakweg 6 weken dan is het overduidelijk dat er iets in de minderheid is IN het systeem.

Er zijn tal van vragen en tal van visies nodig om antwoorden te creëren op deze uiterst ingewikkelde complexiteit.

Elk probleem van nu is ooit de oplossing van een voorgaand probleem geweest, dus de uitdaging ligt in multiple verbanden leggen en met meer van minderheden aan tafel te gaan om niet de angst als prominente stoel aan deze tafel te laten plaatsnemen, noch te ontkennen of weg te sturen (het is één van de raadgevers), maar ook lef hebben om de complexe organisatie van het menselijk leven vanaf de bedding te herstellen.

Angst is het ingeklemd worden door onbekende machten, daar wil ieder zich tegen verzetten. De één vecht, de ander vlucht de ander wacht en de volgende doet.

Angst kun je ook verbergen door controle uit te oefenen.

Stromingen controleren omdat het niet geweten wordt wat de consequenties van het onbekende zullen zijn.

Minderheden.

Altijd een punt van discussie, geweld, politiek enzovoorts om een meerderheid te vinden die tegen of voor de minderheid kan opkomen.

Minderheden vormen volgens angsthazen altijd een bedreiging.

Minderheden komen “ons” erfgoed stelen , misbruiken en als “we” niet oppassen nemen ze macht over met hun ideologieën etc. etc.

De minderheid van Nederland is miljonair.

De minderheid van de zorgsector is in handen van degenen die de inhoud van de zorg niet uitvoeren.

Het grote geld in de zorg wordt uitgegeven aan de beleidsmakers, de farmaceutische industrie die torenhoge tarieven hanteert, uiterst kostbare technologie  om de uiteindelijke zorg te kunnen bieden aan degenen die zorg nodig hebben. Hoe komt die financiele wanverhoudingen tot stand? Wie of wat beslist daar over?

De gebouwen en de intake technologie is verbluffend strak georganiseerd en de meetinstrumenten wetenschappelijk onderbouwd maar degenen die het werk uitvoeren zijn bijna uitgekleed tot op het bot om te doen wat er werkelijk moet gebeuren om de zorgvragenden te helpen.

Inderdaad heldhaftig als je met zo weinig zoveel kunt verzetten.

Maar in mijn ogen ook hypocriet om daarmee de minderheid die de touwtjes al jaren in handen heeft uit het zicht te houden van de verdeling tussen meer- en minderheid.

Als het opkomstpercentage voor de tweede Kamerverkiezingen 81,9% is van de 13 miljoen stemgerechtigde inwoners in Nederland zijn , zijn dat meer dan 10.5 miljoen Nederlanders.

Deze stemmen op een keur aan partijen en die zijn nooit absoluut in de meerderheid.

Samen vormen zij vanuit een relatieve minderheid een parlementaire meerderheid.

De zucht naar meerderheid van stemmen is bij iedereen aanwezig.

Er zijn vele vormen voor het vormen van meerderheid.

Wij leven in de democratische vorm.

Ik ben ook in de minderheid.

Ik zoek ook een meerderheid – een groep(je) – om me sterker en geruggesteund te voelen. Alleen is maar alleen en lukt mij niets.

Door de huidige structuur van de maatschappij wil ik ook binnen de lijnen blijven zodat ik me financieel onafhankelijk kan bewegen.

Gek genoeg zoek ik dus de minderheid op die het geld beheert omdat dat een machtsmiddel is geworden om niet uit het systeem te vallen en kwetsbaar, afhankelijk, te worden.

Door een saus van passie en zelfrespect te vormen voelt die zucht naar angst om eruit te vallen wel mee.

In Amerika val je veel harder uit het systeem dan hier in Nederland omdat wij hier nog een soort vangnet hebben gecreëerd maar ook hier wordt het steeds angstiger, nauwer.

Vooralsnog zit ik zelf nog aan de veilige kant, maar als ik opeens lockdown zit begint het ook ergens te knijpen.

Ik ben er dus ook maar één van de miljarden op deze planeet die individueel ook allemaal stuk voor stuk hun eigen minderheid zijn. Toch heb ik m’n handen vol aan mezelf. Ik voel me helemaal niet minder. Ik wil ook niet minder zijn dan een ander.

Omdat ik in Nederland woon heb ik niet zozeer mijn handen vol om in leven te blijven maar wil wel mijn leven zo aangenaam mogelijk leven en werken.

Gelukkig te zijn of te worden (!) lief te hebben en liefgehad te worden. Ik heb anderen nodig, persoonlijk en om überhaupt te kunnen werken, een aandeel in de arbeidsmarkt hebben.

Minderheid

Sowieso is de menselijke levensduur een minderheid in tijd als ik deze  in de tijdsduur van het universele tijdsbesef bekijk.

Leven is doodsangst als ik dit in dit minderheidsperpectief bekijk en de dood is dan de grote meerderheid die ik dan niet denk te kennen.

Zijn we als mensen in de minderheid als het om de planeet gaat ?

Alle natuur gaat namelijk gewoon door terwijl de (minderheid )( de mensheid) in een lockdown nog steeds onwetend op z’n minst poogt tot de meerderheid van macht over een virus te krijgen. Of te nemen ? Dan zeggen we “bizar” of “hoe mooi”.

De wetenschap leert het virus beter kennen.  Ik ook?

Leven ontstaat primair door seksualiteit en is daarmee onherroepelijk verbonden met de tijd van leven en dus een altijd naderende dood.

Ook de natuur, flora en fauna kennen deze cyclus.

Of betekent de dood het overlijden van leven van een totaal spectrum van leven als leven niet gedefinieerd wordt als een minderheid van tijd?

Leven in angst of uitdaging of onder controle?

Een menselijke eigenschap is ergens bij te horen.

Dat leidt namelijk tot geborgenheid.

Eerst veiligheid (leren en geleerd worden te) vormen om een geborgen plek voor je eigen ego te vinden.

Daar heb je anderen bij nodig. Altijd alleen is stilstand.

Om te worden, om te ontwikkelen is tijd gemoeid.

Ont-wikkelen : de onnodige wikkels eraf,

de volg -orde (welke ?!) her-stellen.

herstellen=het ijken en het her-ijken van mijn eigen persoonlijke ruimte én het perspectief daarvan in van binnen naar buiten en van buiten naar binnen optimaal krijgen.

Spaarzame levenstijd die ik heb in mijn menselijke tijd.

Angst ontstaat dat het tekort zal zijn of worden als het nog minder kan worden.

Ik zoek verbindingen die langer zullen duren dan het leven zelf.

Ik zou eeuwige (!) trouw willen beloven.  Meer dan minder in ieder geval.

Seksualiteit is geen tijd noch een orgaan maar kent wel menselijke organen en functies.

Seksualiteit is in de meerderheid. Het gaat altijd door. Ik niet.

Zelf ben ik in de minderheid en toch hopen dat leven het wint.

Seks kan nieuw leven creëren en geeft als het wederkerig en wederzijds is een gevoel van lust en meer. Orgastisch.

Zo niet, dan voelt het leven verkracht, misbruikt en roept walging en schuld op.

Seksualiteit is ingebed in het (menselijk) natuurlijke leven. Continu doorgaand.

Als daar schade op ontstaat schrikt het lijf zich lam. Letterlijk en figuurlijk.

Ik ken dat helaas ook.

Schaamte schuld en eenzaamheid.

Minderheidsgevoel.

Minder waardig gevonden zijn door de dader die het eigen minder waardigheid gevoel heeft willen compenseren door meerder waardig op te treden en de waarde van een ander in te pikken om het eigen minderheid waardige leven door te kunnen leven.

Angst om alleen te zijn als je onbeschermd en grenzeloos achtergelaten bent en seks van een ander je identiteit verkloot heeft.

Angst nooit meer tot een meerderheid te behoren of tenminste zelf gekozen tot en met een ander kunt leven.

Dat je eigen leven gescheiden wordt van het leven wat je wilde leiden maar nu lijdt en geleid door toedoen van een ander.

Hoe her-stel je en haal je eruit wat er niet in hoort en niet door jouw schuld maar door het onvermogen van de bedding is binnengedrongen.

De minderheid wordt een fantasie meerderheid.

Iets denkt dat het meer is en niets minder dan de waarheid is.

Continu word ik ook verward door de spiegel die het leven zichzelf voorhoudt.

In de spiegel denk ik mezelf te zien maar het is in spiegelbeeld.

Mijn hersens sturen wat links zit naar rechts en mijn ogen zien eigenlijk alles ondersteboven terwijl mijn brein dit weer op kop zet zodat ik het rechtop zie.

Wetenschap vs. werkelijkheid.

We geloven pas als de meerderheid wetenschappelijk bewezen wordt en we werken alleen nog het liefst evidenced based op aannames die de andere 99% aanname mogelijkheden niet aanneemt. Waardoor er 99% andere uitkomsten zouden kunnen ontstaan. 

Het zijn spannende tijden.

Ik voel dat ook en maakt mij ook onrustig.

M’n werk als fysio mag ik aanpassen aan mijn eigen professionele noodzakelijkheidsinzicht én de opgesteld geldende regelgevingen om een virus geen macht te geven. Geen ruimte te geven en mezelf de 1,5 meter, net zoals de ander die in mag en zal nemen.

Ruimte genoeg en toch wil ik dat er sommigen dichterbij mogen komen.

Wat gek hè.

Dat huid contact me niet minder maar juist meer ruimte doet laten voelen.

Hoe voorkom ik dat de 99 % minder wordt ?

Hoe voorkom ik dat ik minder leef-tijd creëer voor een ander die in diezelfde crisis van deze vraag leeft?

Hoe geef ik aandacht aan een minderheid die vanuit een ander perspectief in de meerderheid is?

Hoe maak ik mijzelf klein waar ik vanuit een ander perspectief groot ( minder - meer) kan zijn of tenminste in balans kan komen en worden wie ik echt ben ?

Leven is werken aan het uiteindelijke overlijden zonder daar als zodanig mee bezig te zijn.

Ik wist ook niet dat ik geboren zou worden en sinds ik langer leef besef ik mij dat het mij geschonken leven tot een einde leidt van dit leven. En dat ik dit waardig wil leven. Noch minder- noch meerderwaardig en dat ik andere mensen en natuur nodig heb om de weinige tijd die me gegeven is optimaal te benutten.

Om samen te leven met wat in de eerste plaats van mezelf is. Mijn enige ik.

Als de tijd van een ander wordt die het ook niet meer weet dan ontstaat de grote angst dat ik geen ruimte meer heb en 1,5 meter minderwaardig is om mijn leven te leven.

Hoe dan wel?

Misschien wil ik me realiseren en ook echt realiseren ( voor mekaar krijgen ) dat kleinschaligheid niet minderwaardig is maar mijn en jouw gelijkwaardigheid erkennen en doen ervaren als ik jou ontmoet.

Dat groot groter grootst en mondiaal te groot is maar ik minder afstand nodig heb dan ik denk.

Dat we samen in 1,5 meter veilige en geborgen havens kunnen creëren en niet grootschalig zouden moeten willen uitwisselen of uitsluiten.

Dat doet moeder natuur ook niet.

En ik voel mij misschien wel minderwaardig van de natuur en poog 99% te worden van die ene procent die er toe doet.

Ik pleit voor mezelf voor een kleine schaal.

Een veilig en geborgen bekken waar ik ooit ook in mocht ontstaan.

Nu kan ik kiezen samen met jou en met mezelf te leven.

Goed aangepast aan elkaar.

Dat is intensive care op maat en zorg en liefde eveneens. Dan is hulp aanwezig en niet in de minderheid van aantal IC bedden bijvoorbeeld.

Het is een persoonlijke uitdaging.

Niet voor iedereen misschien maar de mijne mag wel gelezen worden door iedereen.

Zoals ik alles respectvol lees wat van anderen is en het niet tot mijn bezit maak of als mening tot verschil te maken.

Seksueel geweld. Het kan ook bezit worden. Een merk van mezelf.

Om iets wat zo diep in mijzelf geschonden geraakt is tot herstel te willen krijgen. Om te worden wie ik bestemd ben te zijn.

To become to be.

Maar ik ben geen seksueel misbruik, het is niet van mij maar ik ontmoet het wel.

Vanuit die visie naar herstellen werken. Omdat dat kan. Het leven herstellen. Niet veranderen maar worden.

To become to be.

Ik wandel graag, in de mijn menselijk geschonken snelheid, om mijn lijf en geest los te lopen, traditionele onbewust beperkte taligheid te laten worden tot een ontbrekende nieuwe taal van lichaam en geest.

Ons lichaam laat zoveel zien en horen en toch verstaat bijna niemand die taal.

Minderheid of meerderheid

Balans

Samen op de grens het leven creëren in het diepste respect van en met de onverklaarbaar blijvende bedding van eeuwig doorgaand leven in welke vorm dan ook.

Conclusie

Ik pleit voor stimulatie van een brede vertegenwoordiging van iedereen in deze maatschappij aan de tafels voor dringend overleg om grondig te herijken waarvan we dachten dat het werkte.

Ik verwacht dat er vele tafels nodig zullen zijn die onderling ook vanuit de bedding willen samenwerken.

Ondertussen samen de lockdown intelligent houden en niet aan minderheden overlaten. Ondertussen zorg bieden aan degenen die niet weten hoe maar ze niet laten vallen in het ongewisse.

Het werkte om de minderheden te lokken naar de onbereikbare minderheid die het geld denkt te beheren.

Omdat ik ook hoop dat ik wat van dat geld mag beheren voor mezelf om te leven in gezondheid en geluk.

Velen hopen ook dat punt te bereiken en vluchten of vechten daarvoor bijvoorbeeld een oorlog.

De minderheid die het geld krampachtig beheert wil ook voorkomen dat ook zij er uit zullen vallen. Aan dat proces is het bij niemand anders.

Sommige beheerders gaan dan over lijken en anderen doen dat met beleid. Angst en controle.

Het botst, keihard en vraagt om lef, het meervoud is leven waarbij de onherroepelijke sterfelijkheid ook aan de tafel van overleg hoort.