Ik zou willen dat het talent van Michael Jackson zich had kunnen ontwikkelen in een balans waar muziek de taal en sleutel van de hemel was geweest en we heen en weer hadden kunnen reizen tussen die twee tot op heden gesplitste werkelijkheden. Nu is de poort naar de hel geraakt en weten we niet meer hoe die deur op slot moet. De hel breekt los als we het er over hebben…..

Honderd procent herkenbaar. 

Juist als een man met zo’n wereldwijde meer dan muzikale invloed op het toneel verschijnt in een kant die niemand wil zien. Ik ook niet. Toch heb ik gekeken.

Seksualiteit is een ongemakkelijk onderwerp. Ik zeg het zo vaak, ik kijk er liever van weg als het ongemakkelijk wordt.

Maar als het een priester was geweest in deze docu , was dan de heisa van ontkennende schreeuwers anders geweest, zoals een commentaar op social media zich afvroeg?

Hoe werkt dat dan als je seksueel misbruikt bent?

Is het wijs om mezelf  hier wederom kwetsbaar op te stellen?

Ja, want zolang onze hele maatschappij nog zo reageert op seksueel misbruik is er iets fundamenteels verdeeld in onze maatschappij. 

Laten we onbewust het seksueel misbruik zich in de onzichtbare schaduw manifesteren en het andere deel van seksualiteit bewust een superpositie innemen zodat de logica  van het totaalplaatje seksualiteit uit balans raakt? Daar ligt de complexe maar logische verwarring van het weglaten /splitsen van wat bij elkaar hoort. Seksualiteit  is een geheel. Is het nu als quantum mechanica in deeltjes geraakt en is emotie een splijtmiddel of een bindmiddel?

Wat maakt de gemoederen rond seksueel misbruik zo verhit?

Ik ken het ook: niet zeggen dat het wel zo is. Ik speelde mezelf in de knoop. De dader heeft de macht. En krijgt de macht. Kreeg ‘m ook van mij. Wanhopig werd ik er van en ik deed er verlammend niets aan.

De leugen, het zwijgen, de ontkenning is jarenlang sterker geweest dan de complete waarheid. Alles beter dan dat, want wat losgeknipt was kreeg ik zelf niet aan elkaar en door of het een of het ander te zeggen werd de chaos er alleen maar groter door.

Ik ken daarom het onsamenhangende in de boodschap die ik zelf uitzond. Een gesplitste boodschap. Omdat elke logica in de basis gesmoord is geraakt.

En daarom  was de kritiek die ik kreeg niet leuk maar beter dan de draaikolk van de angst dat ik alle controle in mijn lichaam zou verliezen.

Laat dat lichaam dan net zijn waar ik als fysiotherapeut dagelijks mee te maken had en heb.  Het lichaam dat nooit liegt maar ik zelf ook niet meer kon verstaan.

De onuitstaanbaarheid dat juist dan collegae medici ontoegankelijk leken voor de fysieke aspecten van seksueel misbruik.

Mijn lichaam heeft dit feilloos in haar geheugen opgeslagen en tot in den treure doen signaleren in voor de medici onverstaanbare symptomatologie. 

Nu na zoveel jaren en zoveel verzamelde fysieke data wordt het tijd de psychisch en fysiek verzamelde data te ordenen en organiseren zodat de waarheid een vertrouwenskwestie wordt. Omdat de grens van het vertrouwen zit in de oprechte verhouding tot het gezonde wantrouwen om nee te mogen en kunnen zeggen als veiligheid in het geding is. 

De dader had zo’n sterke invloed op iets wat ik niet kende en heeft tegelijkertijd een gevoel gegeven dat ik de meest intense bond had met de dader die ik maar kon bedenken. Het prikkelde mijn lijf blijkbaar aangenaam al was de rijpheid er bij lange na nog niet klaar voor. En het verstomde mijn eigen besluitvaardigheid in wording.

Er ontstond een splitsing in lichaam en psyche.  Een dood NEE, het is me niet gegund zelf te kiezen. Op een leeftijd waar geen keuze in seksualiteit bestaat.

Wat is waarheid?

Die kluts was ik ook kwijt. De enige waarheid was de schijnveiligheid waarin ik dacht te leven. Om in stand te houden wat me in ieder geval overeind hield.

Niet eens een kwestie van toegeven maar echt niet weten wat er toe te geven was.

De woorden en de betekenis die mijn omgeving vroegen of gaven herkende ik niet eens als zodanig, dus ontkende ik dat. 

Hoe moet je zeggen dat je niet kunt zeggen dat je niet hebt leren zeggen..

Als je geen Engels spreekt kun je nog leren zeggen in die taal “I  don’t speak English” en dan nog gaan mensen juist rap verder doorbabbelen. Maar je kunt niet zeggen dat je geen seksualiteit spreekt als een ander het al voor je voeten weggemaaid heeft en jouw in gebruik heeft genomen. Hoe zeg je dat je gespleten bent als je de stekker en niet eens in hebt?  Die is eruit gehaald en je als een couveuse kind in leven wordt gehouden.

Maar wat is de volgende stap?

Hoe komen slachtoffers er wel uit?

Want er is een uitweg. En vooral niet alleen van pamperen of herkaderen of EMDR-en, IEMT-en of cognitief je gedrag veranderen, maar van een totaal pakket waarin de diepste laag van het aangedane conflict wordt gekeerd met hulp maar door jezelf word doorlopen.

Een veilige afdaling naar de catacomben van je bestaan. Daar waar de dader in staat was je seksualiteitsontwikkeling in één klap kapot te maken, te splitsen.

Dan heb je daadwerkelijk iemand nodig die je helpt alle scherven bij elkaar te rapen om zorgvuldig te reorganiseren omdat er ook scherven van de dader tussen liggen die het cement van de catacomben lijken te zijn.

De maatschappij verkeert nog in de allereerste fase van de ontdekking van seksueel misbruik. Slachtoffers zijn vaak al stappen verder maar hebben hulp, deskundigheid van ook de maatschappij nodig om te kunnen reintegreren. Veel is nog in onbalans maar er zijn therapeuten, ervaringsdeskundigen die professionals zijn in het herstel van deze trauma’s. Trauma’s die iedereen raken, ook als je niet misbruikt bent. Omdat er ook verkrachters rondlopen, misdadigers en veel (potentiele) onwetende slachtoffers.

De tijd is rijp om muziek, de componist, de muzikant en  de genietende luisteraar met elkaar te verbinden op een gelijkwaardige manier.

Omdat het kan, ook al is het ontzettend taai en hebben we met z’n allen nog heel veel schade op te ruimen van al het leed wat er nog ligt.