Schokkend: toename doodswens na (seksueel) geweld tijdens deze corona crisis

Schokkend: toename doodswens na (seksueel) geweld tijdens deze corona crisis

Helaas word ik de laatste twee weken zeer vaak geconfronteerd met slachtoffers van seksueel misbruik die dood willen. Ze kunnen het nu niet meer aan zeggen ze. Wat doe ik als traumaseksueel therapeut?

Cijfers ontbreken vooralsnog maar waarom zouden we die nu willen?
Zijn cijfers het enige bewijs dat dit geheim uit de kluis mag? Zijn ontbrekende cijfers het cognitieve deel om iets vrij te pleiten voor het niet willen of kunnen aankijken van de geschonden seksualiteit?

De doodswens is geen keuze, het is een absoluut nul punt en de spagaat waar pijnlijk en paniekerig duidelijk wordt dat je geen eigen JA en geen eigen NEE meer hebt. Ontnomen en verkracht door een dader m/v.

Over en weer lees ik ook verwijten dat er teveel vragen worden gesteld en dat ‘er’ iets moet gebeuren. Wat,  maar vooral wie dan en hoe zit het met keuze kunnen maken, juist nu als er geen keuze lijkt te zijn?
Wie verwijt wat /wie uit misschien het eigen onvervuld verlangen naar…..?

De social distancing en de thuisblijf plicht is en kan geen keuze zijn. Helder.
I take care for me and I take care for you,  you take care for me.

Het gaat immers over onze collectieve gezondheid en dat niemand de keuze wil maken wie wel of niet op de IC kan of medische zorg nodig heeft. Het vindt plaats in onze maakbare maatschappij die tot in de puntjes verzorgd en verzekerd kan zijn maar helaas blinde vlekken kent. Hetgeen nu pijnlijk en tastbaar ervaren wordt, wereldwijd. Algoritmes ten spijt.

De consequenties zijn enorm en feit is dat wanneer er al een keuze ongelijkheid bestond uit de tijd van het seksueel misbruik /geweld, deze nu dubbel hard aankomt.

Daders en slachtoffers kampen met het ontnemen van de keuze. Er is voor een slachtoffer geen NEE geweest. En gek genoeg wordt dat sjabloon van de dader (de gestolen NEE) de enige mogelijkheid om de rest van je leven als slachtoffer een verkrachte NEE te gebruiken. Er was immers geen andere mogelijkheid en is er niet als het blijft wat het blijft.

Door de extern gemaakte keuze dat we afstand moeten houden en thuis moeten blijven vanwege corona vergt nu een hele grote discipline die velen niet goed kunnen hanteren. Vaak onbewust, soms bewust. Rebels, grensoverschrijdend en vaak gefundeerd door een ontnomen of verkrachte NEE.

Iets wat je niet geleerd hebt zit niet in je pocket en leren doe je door te doen en te herhalen en het liefst met plezier, zodat je het nut voelt en verankerd in je bedding van hoe je een volgend mogelijk dilemma zult oplossen. Oplossen , weer één geheel van een gebroken of verbroken patroon maken. Maar als in de leerstof een deel van de keuze (de eigen NEE) ontbreekt wordt elke later gemaakte keuze een vorm van verkrachte keuze. Die je nog verdedigt ook, omwille van zelfbehoud. 

De doodswens is geen keuze, het is een absoluut nul punt en de spagaat waar pijnlijk en paniekerig duidelijk wordt dat je geen eigen JA en geen eigen NEE meer hebt.

Door juist nu tijdens de corona crisis als therapeut een medemens te blijven, onafgebroken oprechte aandacht: én te blijven bij het slachtoffer van seksueel geweld of de dreigende context waarin juist nu seksueel misbruik kan plaatsvinden én niet te kiezen namens maar altijd mét. Hulpverlenen is dirigeren en regisseren tegelijk. Niet op de stoel van het slachtoffer gaan zitten maar erbij. In contact en met contact. In het perspectief van de hulpvrager. Houd focus, de schade is dat de ware identiteit ongezien is maar de behoefte aan erkenning beantwoord moet worden.

Juist nu aandacht naar het voorkomen en bestrijden van corona gaat moet er ook aandacht blijven voor seksueel misbruik en geweld. Dat gaat nu ongezien door, neemt toe, mede door de afgenomen onontkoombare beperkte sociale ruimte.

De hulpverlening aan slachtoffers én daders van seksueel misbruik gaat door. 

Nu is de noodzaak dringend om geen dodelijke slachtoffers te laten vallen waar we door de complexe corona situatie in terecht zijn gekomen.
Dat is niemands schuld.
Wel om verantwoordelijk mee om te gaan.

Ik blijf in deze periode full time bereikbaar, daar is niets in veranderd.

Meld je voor hoe je hulp kunt (blijven) bieden.
Het nieuwe handboek van Peter John Schouten en het boek traumaseksualiteit zijn in ieder geval duurzame onontkoombare handreikingen in de begeleiding van seksueel misbruik. Iedere professional en betrokkene is gebaat bij gefundeerde kennis die toepasbaar gemaakt kan worden. 

Take care

www.ionoi.nl

info@ionoi.nl

06-21211330