“Omdat deze kinderen nooit vergeten mogen worden…”
Ter gelegenheid van het bezoek van de paus, hebben Ierse slachtoffergroepen een internationale oproep gedaan dit initiatief overal te herhalen. Ik besloot dat te doen. Vanmorgen ging ik op weg met vijf paar kinderschoentjes en pamfletten met uitleg om op de deuren van de kerken bij mij in de buurt te bevestigen.
Mijn eerste doel was de kerk van Someren. Het voelde onwennig, ik was nerveus toen ik voor die hoge houten deuren stond en begon met de schoentjes vast te maken… toen het pamflet. Een stem in mij zei dat ik iets aan het doen was wat niet mocht. En nog wel tegen de katholieke kerk…
Mensen die mij wat langer kennen weten dat ik al heel wat acties gevoerd heb tegen de rk kerk en toch moet ik iedere keer weer een schroom overwinnen. Nog steeds is er verzet in mij tegen de dader of de dader-organisatie op te treden. Deze keer wist ik het: het is de dader-confrontatie! In het openbaar opstaan tegen de dader. Hem aanklagen met de vinger naar hem wijzen en iedereen mag het zien.
Het is het einde van de van binnen brandende woede die je ziel verteerd en zich nu een weg naar buiten baant. Een ontlading… hoog tijd ook.
Nou ben ik van mening dat ik het misbruik behoorlijk verwerkt heb. En toch liggen er blijkbaar diep in mij nog van die onbewuste triggers op de loer. Rationaliseren helpt daar niet. Of praten over wat er met je gebeurt is. Dat zijn de echte littekens die bij iedere vernieuwing van je cellen weer opnieuw gevormd worden. De verscholen, maar nog steeds open wonden. Die die nooit meer weg gaan.
Het fijne van deze ervaring is dat ik, nu ik me er van bewust ben dat de dader bij mij nog steeds ontzag af kan dwingen, het gevoel kan herkennen en in de toekomst vroegtijdig een halt toe kan roepen. “Hij is jouw respect niet waard, heeft je beschadigd. Je hebt hem overleefd en dat heeft je sterker gemaakt. Ga door…”
Toen ik een uur later weer mijn ronde deed waren mijn schoentjes en pamflet al verdwenen. Daarom schreef ik onderstaand bericht aan de daders:
“Baby Shoes Remember
Aan diegene die de schoentjes verwijderd heeft van de kerken in Someren, Asten, Lierop, Heeze en Sterksel.
Deze schoentjes waren een persoonlijk teken van rouw om de verkwisting van alleen in Nederland al duizenden kinderlevens door rooms katholieke religieuzen. Zoals een kruis langs de weg op een plek van een auto-ongeluk. Of een bos bloemen op een graf. Ga je die ook verwijderen? Ik denk het niet.
En daarmee wordt het verwijderen van die schoentjes van de deuren van de kerk enerzijds symbolisch voor de doofpotpraktijken in de rooms katholieke kerk. Anderzijds is het een teken dat er nog steeds mensen zijn die meer waarde hechten aan de schone facade van de kerk dan aan de waarheid en gerechtigheid.
Misschien niet bij nagedacht of heel bewust gedaan? In elk geval moet je je doodschamen. Bovendien heeft het niets geholpen. Wij dragen die schoentjes en die kinderen in ons hoofd en in ons hart. Die worden nooit vergeten en de beweging groeit met ieder schandaal dat eindelijk in de openbaarheid komt. Het wordt steeds duidelijker: Het kwaad heerst in de katholieke kerk en dat heeft niets goddelijks!
Ik hoop dat je dit bericht leest en eindelijk begrijpt waar het hier over gaat…”
Zoals ik in het bericht schrijf: ze kunnen de schoentjes verwijderen maar de krachten tegen ze worden steeds groter. En ik? Ik ben blij dat ik weer een geest in mij heb ontmaskerd, want die kan nu niet meer rustig zijn gang gaan zonder dat ik het weet…
Ton Leerschool gepubliceerd op de website van seksueel misbruik.info
In 2010 bond een groep manifestanten in alle stilte 1000 paar babyschoenen met een zwart rouwlint aan de hekken van de Katholieke Pro Kathedraal in Dublin, Ierland. Dit jaar is Baby Shoes Remember een wereldwijde solidariteitsactie voor de slachtoffers van seksueel kindermisbruik door rooms katholiek geestelijken. Bedoeld om alle protesten wereldwijd te verenigen.
Omdat deze kinderen nooit vergeten mogen worden…
“Omdat deze kinderen nooit vergeten mogen worden…”
Ter gelegenheid van het bezoek van de paus, hebben Ierse slachtoffergroepen een internationale oproep gedaan dit initiatief overal te herhalen. Ik besloot dat te doen. Vanmorgen ging ik op weg met vijf paar kinderschoentjes en pamfletten met uitleg om op de deuren van de kerken bij mij in de buurt te bevestigen.
Mijn eerste doel was de kerk van Someren. Het voelde onwennig, ik was nerveus toen ik voor die hoge houten deuren stond en begon met de schoentjes vast te maken… toen het pamflet. Een stem in mij zei dat ik iets aan het doen was wat niet mocht. En nog wel tegen de katholieke kerk…
Mensen die mij wat langer kennen weten dat ik al heel wat acties gevoerd heb tegen de rk kerk en toch moet ik iedere keer weer een schroom overwinnen. Nog steeds is er verzet in mij tegen de dader of de dader-organisatie op te treden. Deze keer wist ik het: het is de dader-confrontatie! In het openbaar opstaan tegen de dader. Hem aanklagen met de vinger naar hem wijzen en iedereen mag het zien.
Het is het einde van de van binnen brandende woede die je ziel verteerd en zich nu een weg naar buiten baant. Een ontlading… hoog tijd ook.
Nou ben ik van mening dat ik het misbruik behoorlijk verwerkt heb. En toch liggen er blijkbaar diep in mij nog van die onbewuste triggers op de loer. Rationaliseren helpt daar niet. Of praten over wat er met je gebeurt is. Dat zijn de echte littekens die bij iedere vernieuwing van je cellen weer opnieuw gevormd worden. De verscholen, maar nog steeds open wonden. Die die nooit meer weg gaan.
Het fijne van deze ervaring is dat ik, nu ik me er van bewust ben dat de dader bij mij nog steeds ontzag af kan dwingen, het gevoel kan herkennen en in de toekomst vroegtijdig een halt toe kan roepen. “Hij is jouw respect niet waard, heeft je beschadigd. Je hebt hem overleefd en dat heeft je sterker gemaakt. Ga door…”
Toen ik een uur later weer mijn ronde deed waren mijn schoentjes en pamflet al verdwenen. Daarom schreef ik onderstaand bericht aan de daders:
“Baby Shoes Remember
Aan diegene die de schoentjes verwijderd heeft van de kerken in Someren, Asten, Lierop, Heeze en Sterksel.
Deze schoentjes waren een persoonlijk teken van rouw om de verkwisting van alleen in Nederland al duizenden kinderlevens door rooms katholieke religieuzen. Zoals een kruis langs de weg op een plek van een auto-ongeluk. Of een bos bloemen op een graf. Ga je die ook verwijderen? Ik denk het niet.
En daarmee wordt het verwijderen van die schoentjes van de deuren van de kerk enerzijds symbolisch voor de doofpotpraktijken in de rooms katholieke kerk. Anderzijds is het een teken dat er nog steeds mensen zijn die meer waarde hechten aan de schone facade van de kerk dan aan de waarheid en gerechtigheid.
Misschien niet bij nagedacht of heel bewust gedaan? In elk geval moet je je doodschamen. Bovendien heeft het niets geholpen. Wij dragen die schoentjes en die kinderen in ons hoofd en in ons hart. Die worden nooit vergeten en de beweging groeit met ieder schandaal dat eindelijk in de openbaarheid komt. Het wordt steeds duidelijker: Het kwaad heerst in de katholieke kerk en dat heeft niets goddelijks!
Ik hoop dat je dit bericht leest en eindelijk begrijpt waar het hier over gaat…”
Zoals ik in het bericht schrijf: ze kunnen de schoentjes verwijderen maar de krachten tegen ze worden steeds groter. En ik? Ik ben blij dat ik weer een geest in mij heb ontmaskerd, want die kan nu niet meer rustig zijn gang gaan zonder dat ik het weet…
Ton Leerschool gepubliceerd op de website van seksueel misbruik.info